فارغ‌التحصیل کارشناسی طراحی صنعتی دانشگاه هنر تهران
فارغ‌التحصیل کارشناسی Industrial Design دانشگاه OCAD تورنتو، کانادا
فارغ‌التحصیل کارشناسی ارشد Design دانشگاه Cincinnati اوهایو، آمریکا
بعد از تجربه در چند حوزه از سال ۲۰۱۴ در مرکز تحقیقات طراحی‌های فراگیر دانشگاه OCAD کانادا به‌عنوان طراح و محقق مشغول به کار است. همچنین هم‌بنیان‌گذار موسسهٔ غیرانتفاعی SEED است که با هدف تجربهٔ غنی آموزشی در راستای رشد همه‌جانبه برای کودکان و نوجوانان شروع به کار کرده است.
معلولیت (Disability)
دو مدل نگرش به معلولیت وجود دارد:
۱. مدل اجتماعی (Social Model)
۲. مدل پزشکی (Medical Model)
در بیشتر جوامع مدل نگرشی که جا افتاده و از آن زاویه به معلولیت نگاه می‌شود؛ مدل پزشکی است. در سازمان بهداشت جهانی از سال ۱۹۸۰، معلولیت به‌عنوان یک ویژگی فردی شناخته می‌شد؛ یعنی معلولیت را نوعی محدودیت یا عدم توانایی ذهنی یا جسمی در انجام دادن فعالیتی که افراد عادی می‌توانستند انجام دهند می‌دانستند و این نگاهی بود که ما با آن مواجه بودیم. اما در سال‌های اخیر تغییراتی در این نگرش به وجود آمد.
سازمان بهداشت جهانی در سال ۲۰۱۵ تعریف معلولیت را تغییر داد و اکنون ما نگرشی اجتماعی را در تعریف معلولیت دنبال می‌کنیم که این‌طور تعریف می‌شود: معلولیت به محیط و شرایط بستگی دارد و فقط مشکل سلامتی نیست، بلکه معلولیت پدیدهٔ پیچیده‌ای است که تعامل بین ویژگی‌هایی از بدن فرد را با ویژگی‌های جامعه‌اش منعکس می‌کند.
معلولیت در طراحی فراگیر ناهماهنگیهایی تعریف می‌شود که بین تمایلات و نیازهای کاربر با محیط و سیستم اطراف او وجود دارد. اگر بتوانیم این ناهماهنگی‌ها را از بین ببریم در واقع معلولیت را از بین می‌بریم، یعنی معلولیت ناشی از طراحی‌های ما است و نه توانایی‌های فردی.
ما در زمینه‌های طراحی محیطی، طراحی محصول، طراحی دیجیتال و تمام تصمیم‌هایی که به‌عنوان طراح می‌گیریم، باعث ایجاد ناهماهنگیهایی بین فرد، نیازهایش و محیط اطراف او می‌شویم. اگر در طراحی خود بتوانیم این را در نظر بگیریم که چگونه این ناهماهنگی را کم کنیم و برای آن راه‌حل بیابیم و یا حتی از ابتدا از بروز آن‌ها جلوگیری کنیم، می‌توانیم معلولیت را به حداقل برسانیم.
سه سناریو در اینجا [دربارهٔ ناهماهنگی و ایجاد معلولیت] مطرح می‌شود شامل ناهماهنگی موقعیتی، ناهماهنگی موقتی و ناهماهنگی دائمی
